O spektaklu
„Szkoła czarownic”, to ważny i jakże niedoceniany spektakl w dorobku Teatru „TERMINUS A QUO”. Już w momencie narodzin, ekscytował i rozpalał do czerwoności aktorów i publiczność poprzez swą niezwykłą aurę oraz formę i treść. Pozostawał natomiast zupełnie niezauważony przez środowiska teatru offowego czy też różnego rodzaju instruktorów, dziennikarzy i krytyków teatralnych, co nie jest żadną szkodą oczywiście, poza tym konkretnym spostrzeżeniem. Można powiedzieć, że to najbardziej ukryty, pozostający w ukryciu, w niszy, czy też podziemiu, spektakl Teatru TAQ.
Niewątpliwą zaletą tego spektaklu jest jego wielopoziomowość z zaskakującymi rozwiązaniami formalnymi. Niebanalna literatura a nawet inaczej – literatura z najwyższej półki gwarantuje, szacunek dla słowa i myśli. Kompilacyjny charakter tekstów użytych w scenariuszu, nie osłabia treści jedynie je wzbogaca i urozmaica. A mówi się w tym spektaklu o rzeczach tak ważnych jak Bóg, moralność, dążenie do celu. Tak naprawdę to też jest to spektakl o Ostatniej wieczerzy. Nie tej historycznej wieczerzy ale tej, która organizowana jest razem z widzami. Wieczerza, uczta, happening aktorów, widzów, fantomów i nabrzmiałych treści.
Jest to też Ostatnia Wieczerza kata, głównej postaci dramatu. Choć kat nie bierze w uczcie udziału, to jednak przez pryzmat wspólnego ucztowania aktorów i widzów właśnie kat jakby lekko wyautowany poza obszar działania mocno zagęszcza atmosferę, swoimi wywodami o kondycji moralnej ludzkości od zarania dziejów, od początku świata. Właściwie kat wygłasza tyradę, która miejscami upodabnia się do lamentu, czy też skowytu, osoby osaczonej, nie widzącej pozytywnego rozwiązania. Mimo wszystko mimo poważnych i przygniatających treści, spektakl ten ma sporo chwil niezwykłej lekkości choć w epilogu rzeczywiście widzowie postawieni są pod ścianą.
Spektakl przez wiele lat ewoluował, by osiagnąć obecny kształt, niemniej od początku widzów wprowadzało się do pustej sali, gdzie nie było żadnych krzeseł, czy teą innych sprzętów do siedzenia, poza podłogą. Od początku też do chwili obecnej, jedna z kluczowych scen, to scena wspólnej biesiady, nazywana też wieczerzą.
Autorem scenariusza, koncepcji sztuki oraz wybranych fragmentów muzyki stosowanej w spektaklu a także reżyserem jest Edward Gramont
Galeria
Geneza
9 premiera Teatru TAQ, miała miejsce 26 listopada 1978 roku w Zakładowym Domu Kultury „Odra” przy Nowosolskiej Fabryki Nici w Nowej Soli, podczas II SPOTKANIA TEATRÓW AMATORSKICH i nie była premierą w pełni udaną, gdyż kluczowy tekst w wykonaniu kata ograniczył się do dwóch zdań: otwierające mowę i kończące mowę. Potem już sytuacja taka się nie powtórzyła ale w historii zdarzył się też moment przerwania spektaklu, gdy odbywał się sąd nad teatrem 21 kwietnia 1979 roku.
Scenariusz sztuki został oparty na wybranych fragmentach literackich, skompilowanych przez Edwarda Gramonta latem 1978roku, na które złożyły się:
„Kat” Pära Lagerkvista,
„Apel do ludności” Hugo Clausa,
„Gość”, „Drzewo” Dylana Thomasa,
„Pod wulkanem” Malcolma Lowry,
„Na miarę piekieł” Arturo Azueli (ostatni raz wykorzystany w spektaklu 14 lutego 1981),
„Ulisses” Jamesa Joyce’a (wykorzystany tylko na premierze),
„Finnegans Wake” Jamesa Joyce’a (ostatni raz wykorzystany w spektaklu 3 lipca 1988),
„Szarańcza” Gariela Garcii Marqueza.
Aktorzy
Obecny skład zespołu
Konrad Gramont – Kat
Adrianna Kołpak – Maria Magdalena
Natanael Gramont – dziecko
Edward Gramont – Piotr
Adriana Boś, Katarzyna Brzoza, Magdalena Budzyniak, Marta Chorążyk, Małgorzata Peca, Kamila Gutowska, Marlena Ignaczuk, Natalia Baik, Kinga Nowak, Agata Remfeld – czarownice
Pierwszy skład zespołu
Bogdan Turliński – Kat
Czesława Soroczyńska – Maria Magdalena
Piotr Lewkowicz – Jezus
Irena Kasprzak – Naczelna czarownica od Joyce’a
Józef Talarczyk – Piotr
Mieczysław Bartosik, Ewa Kaniewska, Wiesław Majewski, Lucyna Staszek, – uczestnicy biesiady
Kronika
Ilość wystawień sztuki: 62
Ważniejsze wystawienia sztuki: