🎭 Zapraszamy na pierwszy z dwóch weekendów teatralnych!
🎭 Lutowanie Teatralne z 'Terminus A Quo’.
Sala Teatralna Im. R. Cieślaka, Kościuszki 33 w Nowej Soli.
🎭 W pierwszy weekend zagramy cztery spektakle — opisy spektakli poniżej!
PROGRAM
18 lutego – 19:00 „Mistyfikacje”
19 lutego – 19:00 „Adiafora”, „Noumen”
20 lutego – 19:00 „Tyrania”
Fot. Karol Kolba
OPISY SPEKTAKLI
„Mistyfikacje”,
Spektakl skonstruowany z tekstów poetyckich Waldemara Żelaznego pochodzących z tomików: „Mistyfikacje” i „Pokój z zabawkami” oraz jednego wiersza Iriny Ratuszynskajej. Potrzeba realizacji tego spektaklu wynikała z ciszy politycznej, która dotyczyła martyrologii narodu polskiego na kresach oraz prześladowań sowieckich w długiej historii PRL.
Konstrukcja spektaklu ma charakter etiud plastycznych, w których słowo poetyckie wiąże poszczególne sekwencje w jedną całość. Treść spektaklu nie ma charakteru fabularnego i nie jest ani manifestem ani rozliczeniem z przeszłością. Klimat opowieści wydobytych z zapomnienia posłużył twórcy do unaocznienia klimatu cierpienia jednostki w jego obronie nieprzemijających wartości a jednocześnie stworzył pomost pomiędzy życiem a śmiercią.
Spektakl jest mroczny i nie tylko poprzez słowa, ale także poprzez skąpe światło pojedynczych świec. Miejsce opowieści to cmentarz na którym pojawiają się żyjący pragnący wskrzesić choć na krótko tych, którzy stanęli przed bramą, za którą nie było innego wyboru prócz tego co nieuchronne. „Mistyfikacje” to opowieść o cierpieniu i śmierci.
„Adiafora”
Mroczny spektakl, gdyż tematem tego spektaklu są brutalne relacje, i nieporozumienia pomiędzy kobietą i mężczyzną. Generalnie są dwie kobiety, ale to nie zmienia faktu, że relacje te w obu przypadkach są co najmniej patologiczne. Spektakl zrealizowany został bez słów, niemniej jest bardzo wyrazisty i jednoznaczny w swej wymowie. Mimo całej brutalności tematu, są w tym spektaklu też sceny ironiczne i pełne dystansu, a nawet humoru, co w sumie tworzy obraz bardziej wyrachowany i nieprzytłaczający. Spektakl ten jest zupełnie inną produkcją niż typowe spektakle Teatru TAQ, w którym występują też elementy tańca i ruchu scenicznego.
„Noumen”
Spektakl poetycki z dużą dawką psychodelii. Główny bohater wędruje za głosem „demona”, opowiadając swoje senne majaki – by w epilogu po skończonej wędrówce zastygnąć w bezruchu. Te senne wizje jak się wydaje miały kapitalne znaczenie dla rozbudowanej filozofii Carla Gustawa Junga, który był autorem prezentowanych fragmentów.
Niejako uzupełnieniem tych onirycznych wizji są fragmenty poetyckie recytowane przez czarną postać kobiecą – „demona”, która wędruje razem przecierając szlak – wskazując kierunek wędrówki.
„Tyrania”
„Tyrania” wyróżnia się spośród wielu spektakli Teatru „TERMINUS A QUO” swoją wieloznacznością. dynamiką i barwnością widowiska. Jest kultowym spektaklem tego teatru.
Spektakl o odwiecznej walce pomiędzy jednostką, a zbiorowością. Postacią kluczową uasabniającą jednostkę jest artysta malarz – Milan. Zbiorowość to szary tłum, masa ludzka. Tłum staje naprzeciwko malarzowi, jest agresywny i nieposkromiony, niemniej w jednej kwestii jest uległy – domaga się uwiecznienia, nieśmiertelności, chce zostać namalowany na płótnie. Milan buntuje się – nie widzi w tym tłumie, w tej masie, niczego interesującego, godnego uwagi a tym powodów do uwiecznienia. Milan szydzi z tłumu i znieważa go. Rozsierdza go wpadając w pasję szalonych, obraźliwych monologów. Nazywa ten tłum, tę zbiorowość: ludzkim piekłem! Można w tym starciu dopatrzyć się poprzez analogię z rzeczywistością, kiełkowania niepokojów społecznych czy też narodzin totalitaryzmu – a przede wszystkim rewolucji.
Dola zwykłego szarego człowieka to najwyższa wartość, jaką chce wymusić na Milanie tłum zwykłych ludzi. Nic nieznacząca dola jako natchnienie dla artysty. Dziedziną sztuki podniesioną do rangi symbolu najwyższej wartości jest w tym przypadku malarstwo. Milan arystokrata, Milan – ucieleśnienie prawdy nie dopuszcza do siebie ideałów hołoty. Buntuje się obnażając aż do bólu słabości tego tłumu. Demaskuje tłum jako bezkształtną nic nieznaczącą masę. Wzbrania się by jego powołanie – malarstwo, rzecz święta i wyniesiona na piedestał absolutu mogło służyć, czemuś tak nikczemnemu jak uwiecznianie prymitywizmu tych ludzi w jego odrażającej postaci. W efekcie jego bezkompromisowa postawa doprowadza do unicestwienia go. Milan zostaje zabity. Na jego prochach rodzi się kolejny uzurpator, już nie artysta malarz, ale jeden z tłumu. Uzurpator nie daje rady udźwignąć brzemienia niezależności i próbuje obalić pomnik swego poprzednika. Ale obalenie legendy wydaje się ponad siły uzurpatora i w efekcie tłum kapituluje.
„Tyrania” to przykład teatru fizycznego – przykład spektaklu, który grany jest na bebechach.
Autorem scenariusza, koncepcji sztuki oraz wybranych fragmentów muzyki stosowanej w spektaklu, a także reżyserem jest Edward Gramont
Zapraszamy